(No) Spirit

Terwijl mijn smartphone 1400 hours aanwijst, ik drie vriendinnen (drie!) op slinkse wijze heb lastig gevallen met mijn gepiep, alles gedaan heb om niet te doen wat ik me voorgenomen had, twee keer met de hond heb gelopen, één keer naar het park en één keer naar het bos, waxinelichtjes heb aangestoken, appjes schrijf (ik wilde net het klote ding uitzetten toen er apps binnenkwamen, dat is trouwens niet waar, die appjes waren er al en hadden ook later beantwoord kunnen worden, of niet) ik nog één cappucinootje maak, zet Stevie Wonder mij met een magische vraag terug op mijn pad. “Where is my spirit…I’m nowhere near it…” Nee inderdaad. Mijn hart klopt, ik adem dus ik leef maar mijn spirit is in geen velden of wegen te bekennen. Ben ik nou helemaal belazerd, er is potverjandriedubbeltjes niets aan de hand. NIETS! Ik heb alles wat mijn hartje begeerd en verspil kostbare tijd. Spirit…waar ben je? Ik verlang zo naar je. Ik doe alles wat je wil maar kom terug! Zodat ik geen lieve geduldige vriendinnen hoef lastig te vallen met mijn energievretende geleuter.
Een zin doemt op in mijn geheugen die een docent gebruikte in een les: “Je moet jezelf af en toe aan je haren uit de modder trekken. Hé?” Zei hij er liefdevol achteraan. Ik trek me suf maar het is taaie modder dit keer. Een kleine terugblik leert dat er weliswaar niets aan de hand is maar dat er wel degelijk een achtbaan aan het sjezen is, met onverwachte bochten waar nog geen einde aan lijkt te komen.

‘Dat wilde je toch? Aandacht voor je boek? Een optreden hier een voordracht daar, een signeersessie zus en een interviewtje zo?’

(ikkie) Jawel maar…toch vlíegt het boek nog niet.

‘Het vliegt niet? Wat klets jij nou? Je was een paar keer op de radio, in december ben je te zien in de documentaire gemengd en gemixt..wat zeur je?’

(ikkie) Jawel maar…nou ja de media die ik in mijn hoofd had die…

‘Húh! Je stond pas in Toomler bij Echt gebeurd een verhaal te vertellen aan 150 mensen, wildvreemden kwamen je een brasa geven omdat ze zo geraakt waren,  get yourself together woman. Trouwens, jij moest toch zo nodig je bedrijf in de koelkast zetten? Dat wilde je toch?’

Jawel maar…eindeloze oeverloze conversaties met mijn kleine ikkie.

Ik slaak een diepe zucht. Kom, aan de slag, spreek ik mezelf toe, als mijn oog op een zinnetje van de verse Psychologie magazine valt: “Wees DANKBAAR voor de kleine dingen, op een dag zul je beseffen dat het de GROTE dingen waren.” Daaronder in kleine lettertjes:

23 november is de dag van dankbaarheid.

Komt dat even goed uit.