Boost van OPZIJ
Waar moet je beginnen als je uitgeroepen bent tot de winnaar van de OPZIJ literatuurprijs 2018?
Logischerwijs bij het begin. Het mijne is ooit gestart in 1963 op de Hoogte Kadijk, ongeveer drie jaar nadat mijn Nederlandse moeder en Surinaamse vader elkaar hadden ontmoet in de woelige uitgaansbuurt op de Amsterdamse Zeedijk. Precies op die hoogte, uitkijkend over het IJ dat in een warme oranje gloed stond na een tropisch warme dag, nam ik afgelopen dinsdagavond in tranen mijn prijs in ontvangst. Een halve bitcoin op een marmeren tegeltje in een chic houten doosje met daarop het opschrift “OPZIJ Literatuurprijs 2018”. Teder werd het in mijn handen gedrukt.
In een spannende vertelboog van twee minuten kondigde Marianne Verhoeven (hoofdredacteur van OPZIJ) de winnaar aan. Steeds meer prijsgevend wie het zou zijn. Uitdrukkingen als literaire kwaliteit, er valt ook wat te lachen, schurend, verbindend, vielen. Maar het kwartje viel niet. Pas toen ik hoorde: een titel die staat als een huis en, het is een debutant, begon het mij te dagen, ik zou het kunnen zijn.
En de winnaar is… stond te lezen op het scherm achter haar.
Gejuich en applaus stegen op, vanaf dat moment verliep alles in een roes en leek het alsof ik naar de belevenissen van iemand anders keek.
Achter mij stond zoonlief mij toe te roepen en lachend te filmen. Manlief keek me glunderend aan. Vriendinnen sloegen hun handen voor hun mond met de ogen wijd open gesperd van blijdschap. Franc Knipscheer mijn uitgever stráálde alsof ik zijn dochter was in plaats van een van zijn auteurs. Een ogenblik kneep ik mijn ogen dicht en schudde mijn hoofd om mijzelf ervan te verzekeren dat ik niet in een droom verkeerde. In aanloop naar deze dag, 3 juli, zag ik mijzelf steeds weer een selfie maken met mijn heldin Griet op de Beeck. Stiekem had ik haar als winnaar in gedachten. Ik liep naar voren en omhelsde de hoofdredacteur, Marianne. Zij hield het niet droog. Waar een winnaar is zijn er ‘verliezers’, toch leek het alsof iedereen een beetje gewonnen had zoveel mensen keken mij blij en enthousiast aan.
Anderhalve dag later begint het tot me door te dringen. Ik heb de literaire prijs van een toonaangevend feministisch blad in de wacht gesleept, een blad dat bij mijn moeder vroeger al op tafel lag. Als Surinaams-Nederlandse debutant. De bekendmaking maakte veel emotie los, niet alleen bij mij, ook bij het publiek. Een warm bad van lovende woorden, felicitaties en aanmoedigingen om vooral dóór te gaan met schrijven viel mij ten deel. Ik vraag me af waarom de bekendmaking gepaard ging en gaat met zóveel emotie. Het thema dubbelbloed is kennelijk actueler dan ooit, of is het de boodschap dat je jezelf moet kunnen zijn, wie of wat je ook bent. Als een prop die uit de vulkaan schiet gaat het on- en offline helemaal los. Dubbelbloed triggert ongelofelijk veel mensen, honderden reacties, discussies en nieuwe volgers zie ik voorbijkomen. Een gedroomde boost waar ik van geniet en vooral intens dankbaar voor ben. Dank jullie wel! Gran tangi!
