oktober 2017

Dove heeft maar één doel en dat is geld verdienen en aandacht krijgen voor hun merk. Dat is ze in elk geval goed gelukt. Toen ik de post over de spraakmakende campagne deelde schreef ik er bij: “Hoe verzinnen ze het…!”  Come on people! Een paar heeeeeele slimme reclame mensen die bedenken, weet je wat…. En met zijn allen hebben ze zogenaamd géén idee wat voor effect dat zou kunnen hebben. Ammehoela! Hoe dan ook, ík kreeg er een heel slecht en naar gevoel bij. Wat is dit voor fuckerige platte boodschap? Ik zie een vrouw met zo’n beetje mijn huidkleur iets uittrekken en dan transformeren in een witte vrouw. Dat geeft mij in elk geval geen impuls om naar de winkel te rennen voor een flesje badschuim. Integendeel de witte fles die ik in de badkamer had staan heb ik weggeflikkerd. 

Op tv volg ik een college over de ongrijpbare tijd. De populaire wetenschapper, oreert als een Amerikaanse prediker met een overdaad aan beeld en bombarie over de oerknal, miljoenen lichtjaren, ingenieuze zonnestelsels en de onmetelijke Melkweg, die elk verstand te boven gaan. In elk geval het mijne. Het is het besef van nietigheid, dat we in het hele hemelrijk kleiner zijn dan een mier, wat mij soms angstig maakt. Ik bedoel, één hak, kroetsj, en je bent wég. Toch vergelijken wij mensen onszelf niet met een mier en dat vertellen we zeker niet aan onze kinderen. Grootse dingen kunnen ze bereiken. “Je kunt álles, als je maar wil”, daarmee een kind voor de rest van zijn leven het juk van prestatiedruk omhangend.