Cadeautjes Oma
Al heel lang ben ik cadeautjes-oma. Dat begon in 2002, tijdens mijn eerste huwelijk op de 22e van de 2e maand, toen mijn stiefdochter, de halfzus van zoonlief, moeder werd van twee jongetjes. Daarna kwam er een poosje “niets”. Ik ontmoette mijn nieuwe man met zijn drie kinderen. Voorlopig te jong en daarna te druk om zelf een nieuwe generatie op de wereld te zetten. Tot onze tweede trouwdag in 2008. We hadden ons net romantisch genesteld op een zachte loungebank in een klein hotelletje. Na een urenlange fietstocht over de herfstige Veluwe. Een knetterend haardvuurtje. Toen verscheen een berichtje op het mobieltje van manlief: ‘Het kan elk moment gebeuren!’
Ik verbrak het record koffer inpakken. We checkten uit en raceten met gevaar voor flinke boetes over de A1 van Apeldoorn naar ziekenhuis Boven ’t IJ in Amsterdam Noord. Daar aangekomen was het al gebeurd. De kersverse moeder lag uitgeteld, maar zielsgelukkig naar onze kleindochter te kijken. Ik nam het poppetje in mijn armen en voelde me gloeien van binnen. Wat een cadeau op onze trouwdag! Drie jaar later kreeg onze kleindochter er een broertje bij. Een heerlijk ventje. Een paar maanden daarna werd manlief opnieuw opa. Ditmaal door zijn jongste zoon. Op 22 november 2014 werd onze mooie Mia geboren.
Als cadeautjes-oma moet je je plaats kennen. Je bent een soort minnares. Iedereen weet dat je er bent, maar de trommels worden geslagen door De Echte Oma’s. Ik bevind me dus enigszins in de luwte. Wat mij er niet van weerhoudt om lekker op mijn manier oma te zijn. Dat ik een cadeautjes-oma ben weet ik eigenlijk pas sinds drie jaar, toen ik het volgende gesprek voerde met mijn toen zesjarige kleindochter:
‘Chica?’
‘Ja, Bibi?’
‘Hoe moet ik jou nou eigenlijk noemen?’
‘Tja, ik weet het ook niet zo goed…wat vind jij?’
‘Niet “oma” want je bent mijn oma niet.’
‘Dat is zo,’ zei ik, ‘ maar wat dan, “tante”?’
Daar moesten we alle twee hard om lachen.
Het werd even stil tussen ons.
Ik zei: ‘Als je mij gewoon “Chica” noemt, vind ik dat eigenlijk niet zo leuk.’
‘Nee, daar is niets oma-achtig aan, je bent wél een soort oma, want je bent getrouwd met opa.’
Daar viel geen speld tussen te krijgen.
Geconcentreerd kleurde ze verder. Opeens schoot ze met een ruk omhoog. ‘Ik weet het!’ Glunderend keek ze me aan. ‘Je bent mijn cadeautjes-oma! Ze was in de wolken met haar vondst. En ik ook. Opeens was zij niet “het kleinkind van mijn man” maar mijn cadeautjes-kleindochter.
Ik voel een enorme knuffeldrang opkomen. Ik moet naar haar toe, neem ik meteen een cadeautje mee voor in haar schoen. Ik ben en blijf wel een cadeautjes-oma natuurlijk.
