Inspiratie aan de costa
“Doe je ding!” riep manlief terwijl hij zich nog een keer lekker omdraaide en met een fris gemoed ging ik op weg. Ik heb inspiratie, en kan niet wachten om het op te schrijven. Net als thuis ga ik dat in een koffietentje doen. Ik had een cafeetje gezien waar je vast op zijn Spaans kon ontbijten.
Doelbewust liet ik het internetcafé links liggen, de mogelijkheid van internet zou me afleiden en bovendien zag ik iemand roken. In de vroege ochtend in de walm van sigaretten zitten leek me niet aantrekkelijk.
Het volgende tentje liep ik naar binnen. De ingang was vergelijkbaar met een voortent waarin een deur die me aan een caravan deed denken. De scheve deur ging met een lichte klik open toen ik ertegenaan duwde. “Bon dias,”zei ik tegen niemand in het bijzonder. De doorzichtige plastic wanden van het tentje waren net als de knaloranje overkapping oprolbaar. Dat wil zeggen, als het weer het toeliet. Zelfs voor de Costa was april te koud voor het jaar dus wanden en overkappingen bleven uitgerold en uitgevouwen en hielden de snijdende wind en temperatuur buiten.
Zes zwarte ijzeren bistrotafeltjes stonden langs de kanten opgesteld. Eromheen bijpassende stoeltjes die er bedrieglijk geriefelijk uitzagen. Ik liep door naar de winkel annex bakkerij. Een meisje die nauwelijks boven de toonbank uitkwam klom juist op een trappetje om warme stokbroden uit de oven te halen. Ik bestelde een café con leche en basso (koffie met melk in een glas) en een tostada con tomato, en verheugde me al om de met olijfolie en zout besprenkelde toost met tomaat te verorberen. Mijn Spaanse guilty pleasure. Ik zette me aan een van de ronde ijzeren tafeltjes in de voortent en haalde mijn laptop uit mijn donkergroene rugzak. Automatisch nam ik een diepe ademteug als om mijn gedachtestroom kracht bij te zetten zodat ik al die duizenden woorden die zich in mijn hoofd hadden opgehoopt op poëtische wijze op het scherm kon laten verschijnen.
Een Spaanse vrouw met een ‘kek’ spijkerjasje, witte broek, duur merk sportschoenen, glossy Ray-Ban op haar gebruinde gezicht waaide binnen. Ze bestelde een koffie en stak met flair een sigaret op. Ze inhaleerde diep. Kennelijk mocht je in de voortent roken. Nog een vrouw maakte haar entree, lange benen gestoken in een lichtkleurige panty en schoenen met hakken van minstens vijftien centimeter. Ze droeg een suéde rokje wat haar kostbaarheid verhulde. Maar daar was dan ook alles mee gezegd. In haar ene hand lag een smartphone zo groot als een mini tv en tussen de vingers van haar andere hand hield ze op elegante wijze een dunne witte sigaret vast. Ze had pikzwart steil halflang haar en droeg een donkere zonnebril alsof de plastic overkapping haar niet genoeg tegen de aprilzon kon beschermen. Ze bestelde een coffee to go maar ging toch pal naast mij zitten, rookte haar chique witte sigaret en scrolde verveeld door YouTube filmpjes, mét geluid.
De tent stroomde snel vol met Spanjaarden, mensen op weg naar hun werk, een overleg met kantoorgenoten, bouwvakkers in hun pauze en gezinnen met kinderen. Al snel stond de tent blauw van de rook. Tussendoor dronk men koffie en at ontbijt. De bestellingen varieerden van tostado con tomato, croissantjes, bocadillo con jamon (spreek uit gamón) en tortilla vergezeld met de typische Spaanse sterke koffie. Voor de kleintjes was er warme chocolademelk. Het was een gezellige boel, de slierten tabaksrook dansten vrolijk in het zonlicht door de ruimte. Kleine kinderen renden erdoorheen en maakte gillend figuren in de mist terwijl ze met hun minivingers hun neusjes dichtknepen.
De stoeptegelvloer raakte bezaaid met opengescheurde suikerzakjes, plastic blauw en rood gestreepte rietjes, kontjes getoast stokbrood, lege plastic cupjes olijfolie, uitgetrapte filterpeuken en servetjes zo dun als vloeipapier. Zonder enige irritatie veegde een meisje de vloer aan. Mijn inspiratie is in rook opgegaan in dit onverwachtse decor. Ik veeg de kruimels van mijn mond en mijn tafeltje en leeg mijn glas koffie. Mijn billen zijn gevoelloos, de ijzeren zitting begon zijn tol te eisen. ‘La quenta por favor’, het is tijd om af te rekenen. Niet met de duizenden woorden die trappelend van ongeduld hun opwachting hadden gemaakt. Zij moesten nog even wachten.
