Is er leven na een sabbatical
Ik ben een slons, “a slob.” Sinds een tijdje loop ik nog uitsluitend rond in mijn grijze “onesie” van zachte joggingstof. Inmiddels weet ik niets leuks meer te vinden in mijn kast of mijn kledingstukken zijn zo hopeloos ouderwets dat ik mezelf snel weer in mijn huispak hijs, waaronder mijn wollen sokken gestoken in mijn Spaanse pantoffels. Buiten loop ik uren te struinen met de hond over strand, in het bos of in een of ander stadspark met mijn stevige wandelschoenen. Ma flodder steek ik naar de kroon, zelfs mijn haar zit slordig wat helemaal niet kan met mijn haar. Ik kijk in de spiegel en omvat mijn vetrollen, wanneer is die tweede er toch bij gekomen? Het thema van mijn sabbatical is ‘voeding’ op alle denkbare niveaus overigens, nu het einde van dit jaar nadert en tevens mijn eerste sabbatical, maak ik de balans op. Dat is namelijk de bedoeling. De balans opmaken, wat heeft het mij opgeleverd, wat heb ik ervan geleerd en vooral wat ga ik nou doen? Dat zijn althans de vragen die regelmatig op mij afgevuurd worden. “Wat ga je nu doen? Zo benieuwd wat dit je nou heeft opgeleverd!” In elk geval een kilo of zes en verder een indrukwekkend verlies van decorum. Geen lak op de nagels maar rafelige uiteinden op de vingers met een rouwrandje eronder. Geen geraffineerde schaduw op de ogen noch een egale teint op het gezicht met een vleugje rouge. Sporadisch gebruik ik een beetje lipgloss of mascara, als ik er toevallig aan denk. De routine is er helemaal uit en het verslonzen blijkt een geniepig proces. In mijn autospiegel valt het best mee, maar eenmaal in het harde licht van de toiletten in het plaatselijke filmhuis kon ik de laatste keer een kreet niet onderdrukken. Ik zag er niet uit! Bleek en zo…natuurlijk! Bijna negen maanden alleen maar doen wat ik leuk vind hebben me gemaakt tot een sjofele shabby figuur. Ik vertel het aan mijn jongere nicht. Ze is vijfendertig en heeft er verstand van. ‘Het komt omdat je nu helemaal jezelf bent, het kan je gewoon niets meer schelen wat een ander van je vindt!’ Dat vond ik nou niet direct een geruststelling. Dus besloot ik het grondig aan te pakken en heb drie afspraken gemaakt: bij de kapper, de schoonheidsspecialiste en de pedicure. Zij gaan me grondig opleuken, het grijze haar wordt weer stralend blond, de oneffenheden in het gezicht weggewerkt, opgepimpt met een paar strakke Naomi Campbell wenkbrauwen en dito wimpers en zijdezachte voetjes met kleurige teennagels om straks weer een vrouwelijke schoen in te kunnen glijden. Klaar voor de volgende stappen in mijn leven. Gelukkig mogen ze eerst nog even vrij zijn in slippertjes op de Balinese stranden. Daar kan ik nog even onbezorgd rondslonzen. Daarna, daarna zien we verder en wat het allemaal heeft opgeleverd.
