Het is officieel. We zijn vuurwerkvluchtelingen. Voor de allereerste keer wordt het een vuurwerkvrij oud en nieuw. Daar zijn we speciaal voor naar België gevlucht.

“Iets voor jullie?” las ik, en opende nietsvermoedend het filmpje. Ik zag een witte herder van een maand of tien scheuren door het hoge gras. Mijn verstand won het nog net van het weeïge gevoel in mijn buik wat onmiddellijk de kop opsteekt bij het zien van een jonge hond. Ik was nog niet toe aan een opvolger van mijn trouwe viervoeter Rocco.

’s Avonds liet ik de langharige witte schoonheid aan manlief zien. Zijn eerste reactie was een verraderlijk “nee hoor, nu nog niet” terwijl hij steels het filmpje opnieuw bekeek. Een paar weken later gaf hij te kennen dat hij toch wel graag weer een hond wilde. “Het is zo gezellig als je thuiskomt”. ‘Ben ik niet gezellig genoeg’, grapte ik kinderachtig en ik voelde werkelijk een steekje jaloezie. ‘Okay, ik ga informeren’.

Bij navraag bleek ze al een nieuwe bazin te hebben. Een mengeling van opluchting en teleurstelling maakte zich van mij meester, maar ik was blij dat ze een thuis had gevonden. De nieuwe hondenmoeder hield het echter na twee weken voor gezien en zo kwam Luna voor de dérde keer op ons pad. Dit keer bedachten we ons geen moment.

Op twee januari kwam ze. Een éénjarig teefje van het platteland uit douce France. Toen ik haar riem wilde overnemen begon ze wild om haar as te draaien van angst. “Logisch, ze moet wennen”, hield de Nederlander wonend in Frankrijk ons sussend voor.

Een periode van stress, tranen en twijfels brak aan. Want hoe goed we ook voor haar zorgden, hoe lief en geduldig we ook voor haar waren, een hond die de staart al tegen de buik legt van een harde fietsbel, hóórt niet in het centrum van Amsterdam thuis. We namen een professionele hondentrainer in de arm, zo één die van honden houd en mensen op de koop toeneemt, een topper. Ze kwam bij ons thuis en leerde ons hoe we haar leiding konden geven. Luna is een superslimme hondenmeid die niet alleen in kilometers maar ook in hersenwerk uitgedaagd moet worden. Ook dat leerde we van onze trainer. Snoepjes en speeltjes verstoppen én volstoppen met worst zodat ze uren kan likken en smakken. Dat vindt ze heerlijk.
Ze is moedig op haar hoge poten vooruit gegaan. Wij bewogen met vallen en opstaan met haar mee. Sinds kort hebben we een grote vriendelijke reus die haar drie keer per week extra uitlaat. Het blaffen als er visite komt is nog niet weg maar houdt eerder op. Ze trekt me niet meer over de weg maar loopt keurig naast me met een losse lijn. Ze is gek op kinderen en in elk park is ze een populair speelmaatje voor honden. Want Luna heeft een tomeloze energie en kan zelfs de dufste hond verleiden om te spelen. De gedachte om een ander huis voor haar te zoeken is verdwenen naar de achtergrond, een leven zonder haar willen we ons niet meer voorstellen.

En toen werd het december, vuurwerk in het Oosterpark. Luna reageerde extreem wild van angst, net als die allereerste keer toen ik haar riem wilde overnemen. Het enige wat haar instinct haar ingaf is hard wegrennen voor het duivelse geluid wat haar doet sidderen van angst. Thuis blijven met oud en nieuw was een weinig feestelijk vooruitzicht.

Terwijl de reclames mijn mailbox instroomden met “wij wensen je een knallend Nieuwjaar” zocht ik naarstig naar een plek om met manlief en hondlief te schuilen. In Nederland is dat praktisch onmogelijk omdat er juist in de kleinste dorpjes behalve waanzinnige knalpotten en vuurpijlen, ook het carbid je om de oren vliegt.

Een Belgische vriend vond een B&B net over de grens van België. Sinds gisteren zijn we met visschotel, oliebollen, appelflappen en een fles bubbels neergestreken in het plaatsje Schilde. Onze geriefelijke stulp is een voormalige vrijstaande conciërge woning naast een grote villa in een bosrijke omgeving. Luc de uitbater verwelkomde ons gastvrij en vertelde in onversneden Vlaams dat hij geen vuurwerkvrij garantie kan geven maar dat de burgermeester vuurwerk verboden heeft. De kans op knallen is mini-minimaal. Het enige wat nog roet in de visschotel kan gooien zijn de jagers schietend op ree. Nu maar hopen dat zij hun driften tot twee januari kunnen beteugelen.

Op naar knalvrije twintiger jaren!

Mede namens Luna een heel gelukkig, vredig en speels 2020.

Altijd als eerste de nieuwste blogs lezen? Abonneer je op het Dubbelbloed blog. www.dubbelbloed.eu/abonneer/

Bestel hier een exemplaar van Dubbelbloed!