Verliefd op Britt
Ik ben verliefd. Op Britt. Ze zegt waar het op staat en dat vind iedereen leuk. Achter haar laat de camera lachende mensen zien. Ze schudden hun geëngageerde hoofden en dikke buiken van de lach. Het lachen om Britt is een mengeling van arrogantie en ongemak. Britt is wars van hoe het hoort, ze doet hoe het bij háár hoort. Vaag herinner ik me dat ze ooit openlijk werd uitgelachen, tenminste zo leek het. Dat kwam omdat zij dingen durfden te zeggen waar anderen voor in hun broek poepten. Britt fungeert wat dat betreft als een grote lachspiegel. Regelmatig was ze te gast in diverse tv en radio programma’s, uiteindelijk werd ze stilletjes afgevoerd. Niemand merkte er iets van. Na de publiekelijke kruisiging van de vleesgeworden Barbie Samantha dachten ze op een redactie; hé hoe zou het eigenlijk met Britt zijn? Ze trokken haar uit de paardenstal en… She Is Back!
Blonde Britt lacht haar spierwitte tanden bloot en veegt onbedoeld de vloer aan met de beroemdste presentator van Nederland. “Persoonlijk vind ik een hart opereren veel knapper dan een programma presenteren”. Zij heeft haar hart op de tong. Terwijl Prem voor zijn beurt schreeuwend zijn visie geeft over de nieuwe donorwet, veegt Britt in één minuut zijn mening van tafel. Uit het leven gegrepen verteld ze dat haar vader al zes levens gered heeft met zijn organen. Zes! Drie keer raden welke boodschap indringender binnen komt. Ze begrijpt precies waarom mensen liever lui dan moe zijn, dat heeft ze zelf ook dat ze de belasting- en boete enveloppen te lang laat liggen. Met een donorcodicil is dat niet anders, aldus de natural woman. De studio ligt plát van het lachen. Mijn bewondering voor haar stijgt met de minuut en ook ik gier het uit, zij durft! Ze waarschuwt voor haar emotie: “Ik weet niet of ik erover kan vertellen hoor, het maakt me nog steeds erg verdrietig en dan kan ik gaan huilen.” De presentator luistert met een uitgestreken gezicht. Er doemen flarden herinneringen in mij op, één daarvan is dat ze de God van de NPO bijna smeekte of ie ergens wilde komen kijken of haar nog een keer wilde uitnodigen, zoiets. “Nee, ik kom niet”, zei hij destijds onverbiddelijk. Britt keek verdrietig en gekwetst. Dat was de laatste keer dat ik haar op het scherm gezien heb.
Nu is ze, béng, in mijn hart gesprongen, wat een vrouw. Voor niemand bang, en ook nog behept met het paardenvirus. Wat wil ik nog meer? Ik zou willen dat Britt een vette middelvinger geeft, niet per ongeluk maar expres. Omdat, als het zo uitkomt ze als paarlen voor de zwijnen weer even dienst kan doen.
Lieve Britt, jij hebt weer laten zien dat je uniek authentiek bent in het media landschap. Laat ze lekker ronddrollen in hun eigen bange poepenbroekjes. Je hebt ze allemaal een paardendrol laten ruiken en dat is vet cool. Je vader zou trots op je zijn. En, je hebt er een fan bij, voor het leven. Beloofd.
