Etchica Voorn

Terwijl mijn smartphone 1400 hours aanwijst, ik drie vriendinnen (drie!) op slinkse wijze heb lastig gevallen met mijn gepiep, alles gedaan heb om niet te doen wat ik me voorgenomen had, twee keer met de hond heb gelopen, één keer naar het park en één keer naar het bos, waxinelichtjes heb aangestoken, appjes schrijf (ik wilde net het klote ding uitzetten toen er apps binnenkwamen, dat is trouwens niet waar, die appjes waren er al en hadden ook later beantwoord kunnen worden, of niet) ik nog één cappucinootje maak, zet Stevie Wonder mij met een magische vraag terug op mijn pad. “Where is my spirit…I’m nowhere near it…” Nee inderdaad. Mijn hart klopt, ik adem dus ik leef maar mijn spirit is in geen velden of wegen te bekennen.

Kan ik nog iets toevoegen aan #metoo? Als het aan Hanneke Groenteman ligt niet. Aan Matthijs’ tafel liet ze weten dat de actie haar deed denken aan de zwartepietendiscussie. “Het waaiert zo uit, het gaat alle kanten op”.  Ze fladderde onbestemd met haar handen en zuchtte diep om haar irritatie kracht bij te zetten. Ik was verbijsterd. Hadden haar brains ook aan gewicht verloren? Natuurlijk, het fenomeen zwarte piet is natúúrlijk niet racistisch. Althans, dat ís het wel, maar onbedoeld. Een doordenkertje dat ook aan #metoo voorafgaat: Ik jou verkracht? Dat is dan onbedoeld,  ik vond je gewoon leuk! Inmiddels weet iedereen: er is geen vrouw en ook steeds meer geen man die niet een metootje kan memoreren.

Dove heeft maar één doel en dat is geld verdienen en aandacht krijgen voor hun merk. Dat is ze in elk geval goed gelukt. Toen ik de post over de spraakmakende campagne deelde schreef ik er bij: “Hoe verzinnen ze het…!”  Come on people! Een paar heeeeeele slimme reclame mensen die bedenken, weet je wat…. En met zijn allen hebben ze zogenaamd géén idee wat voor effect dat zou kunnen hebben. Ammehoela! Hoe dan ook, ík kreeg er een heel slecht en naar gevoel bij. Wat is dit voor fuckerige platte boodschap? Ik zie een vrouw met zo’n beetje mijn huidkleur iets uittrekken en dan transformeren in een witte vrouw. Dat geeft mij in elk geval geen impuls om naar de winkel te rennen voor een flesje badschuim. Integendeel de witte fles die ik in de badkamer had staan heb ik weggeflikkerd. 

Op tv volg ik een college over de ongrijpbare tijd. De populaire wetenschapper, oreert als een Amerikaanse prediker met een overdaad aan beeld en bombarie over de oerknal, miljoenen lichtjaren, ingenieuze zonnestelsels en de onmetelijke Melkweg, die elk verstand te boven gaan. In elk geval het mijne. Het is het besef van nietigheid, dat we in het hele hemelrijk kleiner zijn dan een mier, wat mij soms angstig maakt. Ik bedoel, één hak, kroetsj, en je bent wég. Toch vergelijken wij mensen onszelf niet met een mier en dat vertellen we zeker niet aan onze kinderen. Grootse dingen kunnen ze bereiken. “Je kunt álles, als je maar wil”, daarmee een kind voor de rest van zijn leven het juk van prestatiedruk omhangend.

Met gespannen lijfjes zaten we op de skai leren zwarte driezitsbank. In onze tricot pyjamaatjes wiebelden onze benen alle kanten op. Een leger mieren had bezit van ons genomen, het was onmogelijk stil te zitten. De staartklok sloeg. Ik telde mee en kwam tot zeven.

Ik ben een slons, “a slob.” Sinds een tijdje loop ik nog uitsluitend rond in mijn grijze “onesie” van zachte joggingstof. Inmiddels weet ik niets leuks meer te vinden in mijn kast of mijn kledingstukken zijn zo hopeloos ouderwets dat ik mezelf snel weer in mijn huispak hijs, waaronder mijn wollen sokken gestoken in mijn Spaanse pantoffels.